Erdoğan için “muhtar bile seçilemez” manşeti atan Özkök bugün diyor ki: Pusu kültüründen vazgeçelim

Önceki sabah, güya bir 12 Eylül sabahı psikolojisi yaşarken, hafızam beni bir mahkeme salonuna götürdü.
2009 yılında gördüğüm bir mahkeme salonuydu orası.
O gün öğlen yemeğinde dönemin Anayasa Mahkemesi Başkanı Haşim Kılıç’ın misafiriydim.
Anayasa Mahkemesi’ne birinci kez ayak basıyordum.
Neden derseniz, Anayasa Mahkemesi’nin 12 Eylül darbesinden sonrasında bir sendikanın el konulan binasında misyon yapmasını hiç içime sindirememiştim.

BURAYA MAHKEME DEMEK YANLIŞ
Şimdi Mahkeme yeni bir binaya taşınmıştı ve ben de Türkiye’nin en üst yargı kurumunu çok merak ediyordum.
Haşim Kılıç’ı lider yardımcılığı devrinden beri yakından izliyordum.
Benim üzerimde daima çağdaş, unsurlu ve vicdan sahibi bir insan izlenimi bırakmıştı.
Bir vakitler söylenen “Ankara’da yargıçlar var” kelamının sembolüydü güya.
Yemekte hoş bir sohbet yaptık.
Bize, dünyada anayasalarla ilgili yeni eğilimler hakkında bilgi verdi.
“Bu kuruma Anayasa Mahkemesi demek yanlış. Biz dar manada hukuksal bir yargılama yapmıyoruz. Anayasa Kurulu üzere bir tabir daha uygun olur” demişti.

İLK DİKKATİMİ ÇEKEN ŞEY DUVARDA YAZILI CÜMLE
Ama o günden asıl aklımda kalan öbür iki şey vardı.
Ama binada beni en çok etkileyen yer, Büyük Divan olarak tasarlanan salon oldu.
Unutamadığı iki şeyi işte o salonda gördüm.
Salona yukardan girdik.
En üstte, açık bir hilal formunda Şanlı Divan’da hâkim olarak misyon yapan heyet üyelerinin oturduğu koltuklar vardı.
İlk dikkatimi çeken şey duvarda yazılı kelamdı.
Mahkemelerde “Adalet Mülkün Temelidir” yazıyordu.
Ama bu salonun duvarında şu yazılıydı:
“Haklar ve özgürlükler, insanlığın onuru ve faziletidir.”

ÖNCEKİ SABAH İTİBARİYLE MİLLETÇE KAYBETTİĞİMİZ İKİ ŞEY
Burası vatandaşın “Hak ve özgürlüklerini” arayacağı yerdi.
Yazı hala o duvarda duruyor mu bilmiyorum.
Ama evvelki sabah itibariyle o yazıda yazılanları milletçe kaybettiğimizi söyleyebilirim.

HAKİMLER YUKARDA SAVCILAR AŞAĞIDA HAKKINI SAVUNANLARIN HİZASINDA
Sonra, Haşim Kılıç’ın söylediği bir kelamla beni şaşırtan ikinci çok değerli şeyi fark ettim.
Kılıç, “Bu oturma sisteminin olağan mahkemelerden değerli bir farkı var” dedi.
Anlamadığımı görünce devam etti:
“Normal mahkemelerde savcılar yargıçların sırasında oturur. Burada savcılar bir kademe aşağıda, savunmanın tam karşısında oturuyor.”
Neden?
“Çünkü sav ile savunma eşittir.”

SAVCININ SAVI SAVUNMANIN KELAMINDAN DEĞERLİ DEĞİL
Çok kolay üzere görünen ancak çok çarpıcı bir tespit değil mi?
Aslında gerçek adaletin karar sürdüğü ülkelerde olağan mahkemelerde de birebir oturma sistemi vardır.
İddia sahibi savcılar, onların argümanına karşı kendini savunan beşerlerle birebir hizadadır.
Çünkü yukardaki yargıçlar karar verinceye kadar savcının savı, kendini savunan insanınkinden daha değerli değildir.
O nedenle duruşma mahkeme salonunda yapılır.
Savcı argümanını ortaya koyduğu vakit sanık da orada kendini savunur.

ARTIK DUVARDA ŞU YAZIYORMUŞ BU YAZIYORMUŞ EHEMMİYETİ KALMADI
Sonra kendime geldim.
Yargının bu kadar siyasallaştığı, iktidarın bu kadar yörüngesine girdiği bir devirde, o gün gördüklerimin artık hiçbir ehemmiyeti kalmamıştı.
Bu kadar siyasallaşmış bir yargıda savcı nerede oturmuş hâkim nerede oturmuş…
Duvarında ne yazıyormuş…
Ne ehemmiyeti vardı ki…
Bir daha o salonu hiç düşünmemeye karar verdim…

DÜN BİR DE İSTANBUL’DAKİ DİĞER BİR BİNAYI HATIRLADIM
Doğru düşünmüştüm.
Dün baktım, başta TRT olmak üzere iktidara yakın bütün medya FETÖ’nün Silivri mezalimi devrindeki bir uygulamaya tekrar başlamış.
Daha tabirleri bile alınmayan beşerlerle ilgili bütün suçlamalar tek taraflı olarak medyayla sızdırılmış ve ağır bir devlet propagandası halinde yayınlanıyor.
Daha sözleri alınmadan bile bu beşerler karalanmaya başlanmış ve cezaları şimdiden verilmiş.
Aynı medya o vakit da birebir şeyi yapmıştı.
Bir vakitlerin Beşiktaş Adliyesi geldi gözümün önüne.
O binada insanlara yapılan haksızlıklar, kurulan kumpaslar, rezillikler geldi gözümün önüne.
O savcı ve yargıçların bu ülkeyi nerelere sürüklediğini hatırladım.
“Yazık” dedim.
“İnşallah tıpkı yanlışlar tekrar edilmez.”

YAPMAYIN ARKADAŞLAR SİZİN YAKUP CEMALLİK YAPMANIZA GEREK YOK
Bir de iktidar medyalarındaki arkadaşlara kelamım var.
Diyeceğim tek şey şu…
Yapmayın arkadaşlar, geçmişte bunun çok acısını çektik.
Çok utandı birçok meslektaşımız o binadan kendilerine servis edilenleri hiç düşünmeden kullanarak.
O devir çok haksızlıklara neden oldu.
Herkes ziyanını gördü bunun…
Bunun 15 Temmuz’a giden sonuçlarını daima birlikte gördük.
Siz bırakın, yapmayın…
Nasılsa yukarlarda “Siyaseten kurban etme” kararı verilmiş.
Sizlerin “Yakup Cemallik” yapmasına gerek yok.
Almayın bu utancı üzerinize…

İKİNCİ YAZI

BUNDAN 75 YIL ÖNCE TEK PARTİ DEVRİ CUMHURBAŞKANININ MERTLİĞİNİ GÖRMÜŞTÜK
Bugün “Milli Şef” diye yerden yere vurdukları İsmet İnönü, Türkiye’yi tek parti periyodundan çok partili hayata geçiren 1950 seçiminde hiçbir rakibinin önünü bu türlü yargı formülleriyle, sakil diploma oyunları ile kesmeye kalkmadı.
Adil bir yarış oldu.
Ve muhalefetin en güçlü iki siyasetçisi, merhum Adnan Menderes’le, Celal Bayar iktidara geldi.

22 YIL EVVEL YENİDEN BİR MART GÜNÜNDE SİYASETTE “FAİRPLAY” VE MERTLİK NEDİR GÖRMÜŞTÜK
Örnek 2;
28 Şubat devrinde Erdoğan’a verilen mahpus cezasından sonra “Muhtar bile seçilme” yolu kapanmıştı.
Onu, bugün yolunu kesmek için her türlü yola başvurduğu CHP kuyudan çıkarmıştı.
Erdoğan 22 yıl evvel, yeniden 14 Mart 2003 günü, CHP’nin Ona açtığı seçim yolu sayesinde, Siirt’ten seçilerek partisinin başında hak ettiği başbakanlık koltuğuna oturmuştu.
Buna siyasette “Mertlik” denir.
Türk siyasetine, Çetin Altan’ın tabiri ile “Pusu geleneğimizin” geçersiz kılındığı mertçe bir davranış olarak geçmiştir.
Siyasette pusuculuk kimseye erdem getirmez.