Sırrı Süreyya arkadaşı Kahtalı Mıçe’yi yazdı
Sırrı Süreyya Başkan, geçtiğimiz günlerde vefat eden Kahtalı Mıçe hakkında bir yazı kaleme aldı. Başkan çocukluk arkadaşı olan Mustafa Kahtalı hakkında yazdığı yazısında okuyanları derinden etkileyen duygusal sözler kullandı.
T24’te yayımlanan yazısında Başkan, şu kelamlara yer verdi:
“Mıçe ya da Mustafa çocukluk arkadaşımdı, kapımı ve kadrimi bilenimdi, kapımı da kalbimi de kalbiyle çalanımdı; doğduğum kentin yıldız alaylarındandı, ay üzengisi olsun artık. Onun göl bakışına ırmaklar yoldaş olsun.
12 Eylül’ün zindanından çıktığınızda, dağın değil de konutun yolunu tutmuşsanız şayet, sizi daha sert duvarlar karşılardı. Açlık, yoksulluk haydi neyse, çoğumuz talimliydik de selamsızlık dayanılmazdı. Bir Kürt vilayetinde yaşıyorsanız ne darbe biter ne kelamda demokrasi gelir ne de bir anayasası olur. Cumhuriyet oralarda cumhuriyet olmaktan çıkar, öbür bir şeye dönüşür. Ülkede cari olan sistem ne olursa olsun, siz harika hallerden bir türlü çıkamazsınız. Tahminen de bu yüzden daima harikulâde bayanlar, erkekler ve çocuklar yurdu oldu bizim oralar. Sistem tarafından damgalanmış olana selam vermek, hâl hatır sormak bir başkaldırı kantarında mı tartılır? Allahın selamını vermek aşından işinden eder mi insanı? Ediyordu, etti işte… İnsanların birbirlerini yaralarından tanıdığı o günlerde konutumun kapısı çalındı, birinci gelen Mustafa Ağabeydi, namı bedel Kahtalı Mıçe. Bir yer minderinde saatlerce oturduk. Ortada göz göze gelip acı acı gülümsüyorduk. Bir defa konuştu “Çok eziyet ettiler mi?” Kalkarken minderin altına kalbini bırakmaya çalıştı. Elini tuttum, “ihtiyaç yok abi” dedim. “Niye babo, Almanya’dan mı geldin?” dedi.
Her insan, kendine ilişkin bir dünya yaratır; Mustafa kendine ilişkin bir dünya yarattı, burada yaşadı. Ne kimseyi incitti ne de kimse ondan incindi. Küçük bir kentin yanına koydu ismini, bu kentle anıldı ve bu kent onu kalbinde taşıdı. Bu kentte pirinç ekti, pamuk çapaladı ancak en çok bu kentin türkülerini, kılamlarını sevdi. Ne söylediyse, içinden söyledi ve dinleyen her kim olursa olsun, bu içinden gelen sese/kalbe kulak verdi; Türkçe söyledi, Kürtçe söyledi ve şayet lisanı yetseydi, tahminen bu topraklarda tüten öbür lisanların de müziklerini söylerdi fakat buraya da bir not düşmem gerek, hangi lisanla söylerse söylesin, kendi olduğu için, herkes ondan kendine ilişkin bir yer buldu…”
